Bir Bayram Hikayesi Ayarlar

[sahaf]

Ne zaman “bayram” dense
Gizli bir körük yelpazelenir yaram üstünde
Tozu gözümü yakar, közü yüreğimi
Bir yerde sevgiler ağlar benimle

Küçücük bir çocuktum o zamanlar. Yedi veya sekiz yaşlarında. Kokusuna doyamadığım, sıcaklığını doyasıya içime sindiremediğim annemi kaybetmiştim. Saçımı okşayacak bir anam yoktu artık. Ne de sırtımı örtecek şefkatli bir el. Amansız bir hastalık dediler adına, çocuk aklım ermedi. Çocuk aklım ermedi anayı yavrusundan ayıran, eti tırnağından söken, sevgileri linç eden, adına “ölüm” denen bu “göç” ü. Geceler benimle ağladı sessiz sessiz... Günler benimle... Sabahlar benimle...
Bulutlarda yüzü şekilleniyordu sanki anamın gökyüzünde, her özlediğimde baktığım. Yağmur yağmur iniyordu elleri yüzümü okşarcasına. Yağmurun elleri anam kadar sıcaktı... Bir okadar soğuktum ben, bir okadar ürkek, bir okadar masum ve korunmaya muhtaç. Hani yaprağı titrer ya bir çiçeğin; Bilmez niye... Titrer ya içi bir çocuğun, hüzün iner gözlerine ... Üzülür, üşür ve koynuna sokar ellerini ısınmak için. Bir avuç bulamadığından kendine...

Bulutlar ve ben hep aynı yerdeyiz hala. Özlemlerin vuslatında. Kimsesizliğin ayazında...
Bulutlarda bir resim.
Elimden tutuşunu hatırlıyorum bir gün babamın,”Hadi gel” deyişini.”Köye gidiyoruz, ninenler bizi bekliyor, seni oraya bırakacağım” Küçücük yüreğimden taşan acılarımla son bir kez daha bakıp odama selamlıyorum bulutları.
Yeşilin her tonu, göz alabildiğince, sözleşmişçesine, burada toplanmıştı sanki. Adını bilmediğim dünya kadar böcek ve kuş. Gökkuşaği bir halı gibi serilmişti çiçek çiçek... Toprağın sesi yükseliyordu çıplak ayaklarımın altında. Mutluydum...

Bulutlar ve ben hep aynı yerdeyiz hala...
Yaşamımı renklendiren analı kuzuyu orda tanıdım işte, adını Berfin koyduğum. Küçücüktü. Simsiyah gözleri, ağzı ve kulaklarıyla bir sevgi yumağıydı sanki. İçimdeki boşluğu dolduruvermişti bir anda. Hissetmiş miydi ne öksüzlüğümü? Ne zaman dalıp gitsem dünlere, bitiveriyordu yanı başımda türlü türlü oyunlarla. “Al bu kuzu senin olsun, istediğin gibi bak ona” dediler. Dünyalar benim olmuştu sanki. Bir kuzum vardı artık. Yalnız değildim. Ben, kuzum ve de anası...
Sonradan Serfin’ de katıldı aramıza. Serfin: evimizin haşarı bir o kadar da sevimli köpeği.
Artık, Serfin ve Berfin’in bakımları bana aitti. Bu sorumluluk altında her sabah erkenden kalkıyor ellerimle onları doyuruyordum. Ne güzeldi Berfin’in annesinin peşinden koşması! Annesiyle oyunlar oynaması ne güzeldi! Ama, ne yazık ki uzun sürmedi bu “analı kuzu” mutluluğu. Bir eve bir öksüz yetmezmiş gibi acı bir haber dağlayıverdi yeni baştan çocuk yüreğimi. Kuzucuğumun anası yediği bir ottan zehirlenerek ölmüştü.

Ölüm bir kez daha çöreklenmişti kapımıza.
Kuzucuğum öksüz kalmıştı. Daha bir sıkı sarıldım sanki bu olaydan sonra Berfin’e. Ona yalnızlığını unutturmam lazımdı. Öksüzlüğünü... Serfin olayların farkında gibiydi. Ya da bana öyle geliyordu. Ne zaman melemeye başlasa Berfin, hemen onun yanıbaşında bitiverip, bir şeyler yaparak onu neşelendiriyordu.
Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Biz üçümüz üç dost, üç kardeş, üç sırdaş gibiydik. Biraz geç uyansam ikisi birden kapımda bitiveriyordu.

Yemyeşil kırlar bizimdi uçsuz bucaksız.
Bir de bulutlar vardı
Mavi bulutlar
Beyaz bulutlar
Bulutlarda şekiller vardı
Bulutlarda iki resim
Yağmur daha çok yağıyordu sanki
Bulutlar ve ben aynı yerdeyiz hala
Bulutlar kuzum köpeğim ve ben

Bir tatlı koşuşturmaca başladı günlerden bir gün evin içinde. Bir telaş. Çarşı pazar alışverişleri. “Hadi sana bayramlık alalım” dedi ninem. Hep beraber şehire gidip bir şeyler aldık. Çizgili beyaz gömleğim, mavi pantolonum ve yeni Trabzon derbey lastiklerim çok güzeldi. Gül rengi kırmızı kravat ve kurdele de isterim diye tutturdum. Berfin’e, Serfin’e ve bana. Kırmadılar. Aldılar. “Birazda kına alalım” dedi ninem. “Ellerimize yakarız. Berfin’i de kınalarız” Sevindim.
hayvan pazarı dedikleri yer çok kalabalıktı. Hiç bu kadar insanı bir arada görmemiştim. Meydanlar koyun, kuzu ve danalarla doluydu. Kınalanmıştı kimisi, kimisi renk renk boyanmıştı. Bir anlam veremedim. Çocuk yüreğimin coşkusuyla yarının heyecanı sarıvermişti içimi. Yarın bayramdı... Kurban bayramı...

Ne zaman “bayram” dense
Gizli bir körük yelpazelenir yaram üstünde
Tozu gözümü yakar, közü yüreğimi.
Bir yumruk tıkanır genzime, kelimeler titrer
Titrer yüreğim
Bir yerde sevgiler ağlar benimle.
Bulutlar ağlar

Kınalar yakıldı ellerime. Berfin’in başına kınalar yakıldı o gece. Anlayamadığım bir fısıltı vardı evin içinde. Sanki duymamı istemiyorlarmış gibi gizli gizli konuşmalar. Berfin ve Serfin çoktan uyumuştu. Ben de uyumalıyım. Yarının heyecanı daha şimdiden sarmıştı içimi. Ayakkabılarımı sildim, ninemin kınalı ellerimi bağladığı bezlerle, parlattım. Bir daha sildim. Şimdi daha parlak olmuştu. Elbisemi kapının arkasına astım. Gözümün önünde dursun diye. Uyandıkça bakarım. Kırmızı kravatım, iki tane de kırmızı kurdele duruyordu başucumda. Biri benim için, biri kuzucuğum, diğerini de köpeğimin boynuna bağlayacağım.

Kınalı ellerimin kokusu karıştı bahar kokulu odama. Gece bir başka güzeldi sanki. Perdemi araladım, bulutlar yıldızlara bırakmıştı gökyüzünü. Göz kırptı biri, diğeri yer değiştirdi... Kaydı gitti... Tutamadım..

Boğuk bir ulumayla uyandım. Köpeğim, kapımın önünde havlıyordu. Önce ellerimin bağını çözdüm kurumuş kınaları topladım. Kapıyı açar açmaz yatağıma atladı Serfin. Paçamı tutup bir yerlere götürmek istercesine gözlerimin içine baktı. Acı çektiği her halinden belliydi. Daha yataktan kalkmamıştım ki kuzucuğumun acı meleyişini duydum. Birden bahçeye attım kendimi. Kınalı kuzumun gözleri bağlıydı ve sürüklenircesine bir ağacın altına yatırılıyordu. Kocaman bir çukur açılmıştı yanı başında.
Hani titrer içi bir çocuğun, korkar, üşür, üzülür, ağlar ve koynuna sokar ya ellerini, tutacak el, sığınacak kucak bulamadığından kendine... Oradayım işte!

Ninemin sesi duyuldu. “Berfin’i kurban ediyoruz. Sana başka bir kuzu daha alırız sonra. Bugün kurban bayramı”
Toprak kaydı ayaklarımın altından
Bulutlar kaydı ayaklarımın altına
Sesler çığlıklara karıştı
Kızıla döndü yeşil
Ellerimdeki kına sızladı
Kapının arkasındaki gül rengi kravatım
Çaresizliğim büyüdü kocaman çocuk gözlerimde
Hiç bir şey yapamamanın acizliğiyle yandım
Gök yere indi gürültüsüyle
Şimşek şimşek
Yanağımdaki damla utandı
ışıldadı ıslak gözlerim, ve...

Başımı sokup yorganın altına
Yitip giden sevgilere ağladım...

Ne zaman “bayram” dense
Gizli bir körük yelpazelenir yaram üstünde
Tozu gözümü yakar, közü yüreğimi.
Bir yerde sevgiler ağlar benimle.
Bulutlar ağlar

Bulutlar ve ben hep ayni yerdeyiz hala
Bulutlarda üç resim
Haykırabilseydim nefreti
Haykırabilseydim sevgiyi
Anlatabilseydim dostluğu
Yapamadım.

Kara bir bulut gibi çöreklendi o bayram sabahı küçücük yüreğime.
Kimse anlamadı.
Kimseye anlatamadım .
Bayramları neden sevmediğimi...

[Candy]

Seneler seneler evvel bayramın benim için bir kalp çırpıntısı olduğu zamanlar babam önceki yıllara nispeten daha küçük ve çok sevimli bir kuzuyla geldi evin bahçesine.Gözleri sürmeli ve çok güzeldi,tıpkı bu hikayedeki Berfin gibi..

O sene geç kaldıklarından daha büyüğünü bulamamış babam.Anneme böyle açıklamıştı gözlerinde tuhaf bir bulut.

Bense olan bitenden habersiz başka türlü bir sevinç içindeydim.Sanki bana bir arkadaş gelmişti.Üstelik ağzı var dili yok,sürekli gülümseyen bir arkadaş.

Bizimkiler beni bir şekilde kuzudan uzak tutmaya çalışıyorlardı,buna bir anlam veremiyordum.

Bir ara annemin babama "Nasıl yapacaksın,bu çok sevimli" dediğini duymuş ısrarla sormama rağmen ne yapılacağını anlamamıştım.

Ta ki ertesi sabah babamı elinde bir bıçakla kuzumun başında görene kadar..

O yaşadığım duygunun tarifini şu an bile yapamam.Ancak bende üstünden bunca yıl geçmesine karşın kapanmayan bir yara açtığını söyleyebilirim.

Bu dini vecibemizin özellikle çocukların gözü önünde gerçekleştirilmesi kimbilir daha kaç çocukta böyle bir travma yaratacak ve daha kaç çocuğun kafasına kazınmış böyle bir kuzusu olacak..

[MMXESEN]

Aynen dostlar... Maalesef benim de cocuklugumda benzer seyler basima geldi. Hic kimse alinmasin o gun bugundur bu ilkel ritueli hic bir zaman kutlamadim. Benim icin bayram kansiz ve kurbansiz gecer.

[superisi]

Benim kuzumun adı "Gede" idi. Benim gibi küçük ve de zayıftı. Evimizin küçük kuzusuydu. Oynadığımız yeşilliğe onu da götürürdük otlatmaya.. Bizimle beraber ip atlardı, kovalamaca oynardı. Nereye gitsek peşimizden gelirdi. Zamanla büyüdü gedelikten çıktı..

Bir bayram sabahı kasap çıktı geldi elinde kocaman bıçağı ile. Ağlamaya başladım. Yıktım ortalığı "Kesmesinler!" diye. Ben çaresizce ağlıyorum, ablam ağlıyor, annem ağlıyor.. Kasap elinde bıçak bekliyor.. Bizi bahçeden eve götürdüler. Gede'yi kestiler. "Yemeyeceğim etinden" dedim. Annem kandırdı beni. "Yemezsen Gede üzülür" dedi. Yedim..

Sonra kestik yine koyun. Ama hiç yaklaşmadım koyuna.. beslemedim.. yanına gitmedim.. Aileden ayrı eve çıkınca hiç kesmedik. Kestirmedik.. Babam hala "Kan akıtmadığımız" için kızar bize..

[Adore]

Dini açıdan üzerimize farz olmayan "kurban kesme" günümüzde katliama dönüşmüş durumda..

Kelimenin tam anlamıyla bir vahşet yaşanıyor..

Bizim çocukluğumuzda da kurban kesme vardı..
Böyle değildi..

Sokakta bir veya iki aile kurban keserdi..
Önce çukur kazılır, koçun gözleri bağlanırdı..
Duasıyla kesilen kurbanın kanı ve yenilmeyecek bölümleri çukura gömülürdü.
Her haneye bir yemeklik et ya düşerdi ya düşmezdi.
Et kalmamışsa, koçun postu verilirdi.

İnsanoğlu yaratılan canlıların en üstünü ama..
Bu bize, hayvanların haklarını ayaklar altına almamızı gerektirmiyor.
Az sonra kesilecek bir hayvanın sopalarla dövülmesi, eziyet edilmesi işkence değil ise nedir?

Zamanında biz de kesilecek kurbanın bağışlanması için çok ağladık..
O hayvanlara eziyet etmeyi aklımızın köşesinden bile geçirmedik.

Kurban edilenin aslında insanlık olduğunu acaba ne zaman anlayacağız?